Η εμμονή του σώματος

Δεν γίνεται αλλιώς. Πρέπει να προκαταβάλουμε στον ποιητή την εμπιστοσύνη μας. Να εισέλθουμε στη σκοτεινή αίθουσα αθώοι, εν αναμονή θαυμάτων. Από την μαρκίζα ήδη, μας δελεάζει ως δεινός ταχυδακτυλουργός, παίζοντας το ντεριντιανό indécidable (μη αποκρίσιμο). Η λέξη «σαν» αναβοσβήνει μέσα-έξω στην παρένθεση, ισχύει και δεν ισχύει, παράγοντας αντιφατικές σημασίες. Αν αψηφήσουμε τη λέξη της παρένθεσης, διαβάζουμε: «ποίημα». Αν όμως προσπαθήσουμε να αψηφήσουμε την παρένθεση, τότε αυτή μετακυλίεται και τυλίγει το (ποίημα). Διαβάζουμε: «σαν ποίημα». Δεν είναι ποίημα πλέον, η παρένθεση γίνεται το πέπλο που χρειάζεται η αλήθεια ώστε να εντοπιστεί ως τέτοια.