Το ιδανικό ξεκίνημα της εθνικής ομάδας στο Nations League μας άνοιξε την όρεξη για το μέλλον. Και είναι αλήθεια πως είχαμε καιρό να νιώσουμε προσμονή προκειμένου να δούμε την Εθνική να αγωνίζεται. Τα όσα συνέβησαν τα προηγούμενα χρόνια, τα λάθη που έγιναν στις επιλογές προπονητών από τη διοίκηση της ΕΠΟ, η κακή εμφάνιση πολλών εκ των ποδοσφαιριστών – κλειδιά, η μη κλήση άλλων που είχαν να προσφέρουν, είχαν κάνει την Εθνική να μοιάζει σαν… ξένη. Ξένη στην ίδια της τη χώρα. Με τον κόσμο απομακρυσμένο και με τα παιχνίδια να γίνονται μεταξύ συγγενών και φίλων.

Φαίνεται να αλλάζει όλο αυτό το κλίμα. Εκείνη η απαξίωση που υπήρξε μοιάζει να χάθηκε στα ματς του Ιουνίου. Εκεί που η Εθνική κέρδισε το μεγαλύτερο στοίχημα που είχε βάλει. Τούτο δεν ήταν οι νίκες που έκανε, ούτε το εντυπωσιακό – έστω και με αντιπάλους αδύναμους – 7-0 των πρώτων τεσσάρων αγώνων στο Nations League. Ηταν να φέρει και πάλι τον κόσμο στο πλάι της. Να δει ένα γήπεδο που θα σφύζει από ζωή και θα πάρει γαλανόλευκο χρώμα. Να δώσει πίστη στον κόσμο και να πάρει πίσω εμπιστοσύνη. Αγάπη. Θαυμασμό. Προοπτική. Αυτό ήταν το μεγάλο στοίχημα του Γκουστάβο Πογέτ και των παικτών σε αυτή τη νέα προσπάθεια. Η εικόνα στα ματς που έδωσε η Ελλάδα στον Βόλο ήταν τέτοια που μας έκανε να χαμογελάσουμε ότι η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου μπορεί να επιστρέψει εκεί που όλοι θέλουμε.

Τα δύο τελευταία ματς που έρχονται μπορεί να μην έχουν βαθμολογικό ενδιαφέρον, όμως κανείς δεν πρέπει να τα δει σαν φιλικά. Ενα πιθανό αήττητο έξι αγώνων θα αποτελέσει εφαλτήριο για ένα καλύτερο μέλλον και σίγουρα θα στείλει πολλά μηνύματα παντού. Και την ελπίδα ότι το Παγκόσμιο Κύπελλο που έρχεται θα είναι η τελευταία διοργάνωση που οι Ελληνες θα παρακολουθήσουμε από τον καναπέ μας.