Ανακύκλωση διαπιστώσεων

Στα σημεία συλλογής απορριμμάτων στη γειτονιά μου τοποθετήθηκαν πρόσφατα και καφέ κάδοι συλλογής βιοαποβλήτων. Για όσους δεν τους γνωρίζουν, πρόκειται για κάδους στους οποίους πετάμε τα οργανικά απόβλητα της κουζίνας και των κήπων, δηλαδή υπολείμματα από το φαγητό, κλαδέματα, χώμα, στάχτη από τζάκια κ.ά., χωρίς πλαστικές σακούλες φυσικά, ώστε να συλλεχθούν από ειδικά απορριμματοφόρα που τα πάνε σε μονάδες κομποστοποίησης για να γίνουν λίπασμα. Η κίνηση έγινε αποδεκτή με ενθουσιασμό από κάποιους κατοίκους. Και με απόλυτη αδιαφορία από άλλους που πιθανόν δεν θέλουν να ξεβολευτούν. Δεν είναι περίεργο. Σε εκδήλωση που έγινε την προηγούμενη βδομάδα στο πλαίσιο της ΔΕΘ από τον Ελληνικό Οργανισμό Ανακύκλωσης και την Ελληνική Εταιρεία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης, όλοι οι εκπρόσωποι φορέων που μίλησαν είπαν ότι η χώρα μας δεν τα πάει καθόλου καλά στην ανακύκλωση, ενώ ο υπουργός Περιβάλλοντος, Κώστας Σκρέκας, ανέφερε ότι «το 80% των απορριμμάτων καταλήγει στους ΧΥΤΑ και μόνο το 20% πηγαίνει για ανακύκλωση» (ο ευρωπαϊκός μέσος όρος, σημειώνω, είναι 55%). Εδωσε μάλιστα στο θέμα τόνο επείγοντος, υπογραμμίζοντας ότι αυτό «πρέπει να αλλάξει και αποτελεί απαίτηση για την οικονομία, την κοινωνία και το περιβάλλον». Και, φυσικά, έχει δίκιο. Επειδή η πολιτεία όμως καλό είναι να μη μένει στις διαπιστώσεις, το αυτονόητο ερώτημα που προκύπτει είναι τι ακριβώς κάνουν οι αρμόδιοι γι’ αυτό. Ιδίως η κεντρική πολιτεία που, κακά τα ψέματα, είναι αυτή που μπορεί να επιβάλλει και να διευκολύνει καταστάσεις.