NON PAPER

Κομμένα κατάμαυρα μαλλιά

Οταν πριν από δύο ημέρες έγραφα για τον θάνατο ή μάλλον τη δολοφονία της Μαχσά Αμινί στην Τεχεράνη, οι διαδηλώσεις στο Ιράν δεν είχαν, ακόμη, πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις. Ή, τέλος πάντων, οι εικόνες τους δεν έφταναν στον υπόλοιπο κόσμο. Οταν όμως αυτά τα «ποτάμια της οργής» σπάζουν τα φράγματα των καθεστώτων που τα δημιουργούν, δεν εμποδίζονται ούτε γυρίζουν πίσω. Κι έτσι γέμισαν οι οθόνες από πανέμορφα γυναικεία πρόσωπα, αυτά τα «ρόδα του Ισπαχάν» με τα πυρωμένα μάτια, τα καλογραμμένα χείλη και τα στιλπνά, πλούσια μαλλιά. «Από τις ωραιότερες γυναίκες στον κόσμο» θυμάμαι να λένε, όταν ήμουν μικρή, οι ναυτικοί και κοσμογυρισμένοι θείοι μου. Μιλάμε τώρα για τις αρχές της δεκαετίας του 1970 όταν το Ιράν κυβερνούσε ο σάχης και η οικογένεια των Παχλαβί ήταν για τα media της εποχής κάτι σαν την πριγκιπική οικογένεια του Μονακό. Και η Φαράχ Ντιμπά, η «Τζάκι της Ανατολής» ενώ ήταν ακόμη ισχυρός ο μύθος της Σοράγιας που «αποπέμφθηκε» επειδή δεν κατάφερε να φέρει στον κόσμο τον πολυπόθητο Διάδοχο.