Η συγκαιρινή περίπτωση της προεκταθείσας και οριζόντιας κλιμακωθείσας τουρκικής επιθετικής ρητορείας επιζητώντας την αναθεώρηση του εδαφικού καθεστώτος στο Αιγαίο δεν μπορεί παρά να προκαλεί ερωτήματα για το τι μέλλει γενέσθαι. Τούτου λεχθέντος και σε συνδυασμό με τα επιδιδόμενα σενάρια στα τουρκικά ΜΜΕ περί ενδεχόμενου ελληνοτουρκικού πολέμου, παράλληλα με τις εγχώριες και διεθνείς αναλύσεις για το απευκταίο, καλούμαστε να προβούμε σε μια ορθολογική ανάλυση της παρούσας κατάστασης. Με δεδομένη την αναθεωρητική πολιτική συμπεριφορά της Τουρκίας σε πραγματολογικό επίπεδο ήδη από το 1974 (το διακηρυχθέν casus belli σε ενδεχόμενη επέκταση της ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ν.μ., την εισβολή και κατοχή του ενός τρίτου του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, τις συνακόλουθες ελληνοτουρκικές κρίσεις του 1976, 1987, 1996 και 2020), καθίσταται ηλίου φαεινότερο ότι η εκδήλωση της όποιας τουρκικής επιθετικής ενέργειας συναρτάται άμεσα με τη διμερή ισορροπία ισχύος και τις προθέσεις του εξισορροπητή ύστατης προσφυγής – ΗΠΑ. Χωρίς να παραγνωρίζουμε τον βαθμό δυσκολίας στην ερμηνεία – κατανόηση των γεγονότων της διεθνούς πολιτικής, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι «η πολυπλοκότητα των διεθνών σχέσεων καθιστά τις απλές λύσεις και τις αξιόπιστες προβλέψεις ανέφικτες». Ως εκ τούτου καθίσταται αναγκαίος ο προσδιορισμός των διαφορετικών κρατικών συμφερόντων και των δυναμικών που αναπτύσσονται στο εκάστοτε χωροχρονικό, γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό πλαίσιο, εκτιμώντας σε ποιο βαθμό μπορούν να υπερισχύσουν στην πράξη. Συνεπαγόμενα, τα διδάγματα που δύναται να εξαγάγουμε μέσα από την ιστορική διαχρονία χρησιμοποιώντας τα ως κατευθυντήριες γραμμές στη διαδικασία διαμόρφωσης – εφαρμογής της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι τα εξής χαρακτηριστικά:

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή