Ο Πονίτκα είναι το ρίσκο που έπρεπε να πάρει

Θα είχε ασχοληθεί ο Παναθηναϊκός με την περίπτωση του Πονίτκα αν δεν υπήρχε το φετινό Eurobasket; Με σιγουριά μπορούμε να πούμε πως όχι. Και αυτή η σιγουριά απορρέει από το γεγονός πως αν ήθελε τον παίκτη, δεν θα άφηνε να κάνει… όργια στο Ευρωπαϊκό και να τον πάρει μετά. Θα τον είχε κλείσει νωρίτερα, προκειμένου να μην τον δουν και οι υπόλοιποι. Ομως ο Παναθηναϊκός επί της ουσίας… έμαθε τον παίκτη μέσα από τους αγώνες που έδωσε με την εθνική ομάδα της Πολωνίας. Ή τουλάχιστον τον τσέκαρε εκεί καλύτερα, αν υποθέσουμε πως γνώριζε ο Ράντονιτς και οι συνεργάτες του ότι μπορεί να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό. Είναι αυτού του είδους οι μεταγραφές, δηλαδή οι παίκτες που έρχονται από ένα καλό τουρνουά δίχως να έχουν κάνει κάτι αξιοσημείωτο νωρίτερα, για να τις εμπιστεύεσαι; Η αλήθεια είναι πως μοιάζει περισσότερο με ένα στοίχημα που βάζουν οι σύλλογοι. Δεν είναι ο Πονίτκα ο πρώτος παίκτης που έκανε ένα πολύ καλό Ευρωμπάσκετ και μέσω αυτού πήρε μεταγραφή. Εχουν υπάρξει κι άλλοι στο παρελθόν. Κάποιοι έκαναν τη διαφορά, κάποιοι άλλοι απλά αποδείχτηκαν «παίκτες Εθνικής ομάδας». Γιατί υπάρχουν και τέτοιοι στο μπάσκετ. Παίκτες που στην Εθνική τους μπορεί να ηγούνται, αλλά στους συλλόγους να μη δείχνουν την ίδια εικόνα. Αποτελεί και θέμα της ίδιας της Εθνικής και πόση ποιότητα μπορεί να έχει. Για παράδειγμα στην Πολωνία έκανε τη διαφορά και ο Σλότερ. Οταν αγωνιζόταν στον Παναθηναϊκό δεν τα είχε καταφέρει. Αν ο Πονίτκα… βγει στον Παναθηναϊκό, θα βγουν οι Πράσινοι πολλαπλά κερδισμένοι. Είναι ένα ρίσκο που άξιζε να το πάρουν, απ’ τη στιγμή που είχαν ανάγκη από έναν ακόμα περιφερειακό. Και δείχνει και τη διάθεση που υπάρχει για να ενισχυθεί το ρόστερ και να γίνει περισσότερο ανταγωνιστικό. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Να εμφανίσει ο Ράντονιτς μια ομάδα που θα είναι ανταγωνιστική στην Ευρωλίγκα και να μη ζήσει ο Παναθηναϊκός μια σεζόν… μαρτυρική, ανάλογη της περσινής.