«Γυναίκα, ζωή, ελευθερία!»

Δεν είναι η πρώτη φορά που ξεσπούν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στο Ιράν. Εκείνο που διαφοροποιεί αυτό το κύμα λαϊκής οργής από τα προηγούμενα είναι ο πρωταγωνιστικός ρόλος των γυναικών – αυτών των θαρραλέων γυναικών με τα φλογερά μάτια, που πετούν τα χιτζάμπ τους στην πυρά ή κόβουν με μεγάλα ψαλίδια τα μακριά μαλλιά τους. Εκείνο που τα ενώνει είναι η άγρια κυβερνητική καταστολή. Η επιβίωση του ιρανικού καθεστώτος άλλωστε στηρίζεται στη βαναυσότητά του, όχι τη δημοτικότητά του. Υπό την προεδρία του υπερσυντηρητικού Εμπραΐμ Ραϊσί, με τον οικονομικό μαρασμό να ενισχύει τη λαϊκή δυσφορία, το καθεστώς ταλιμπανοποιείται όλο και περισσότερο. Από την άλλη πλευρά, η ιρανική κοινωνία εξελίσσεται, εκείνοι που παρακολουθούν τα πράγματα από κοντά λένε πως στις πόλεις είναι πλέον πολλά τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια που απλώς συζούν, με τις ευλογίες ή τουλάχιστον την ανοχή των γονιών τους, ακόμα και στις θρησκευόμενες οικογένειες. Κάποια στιγμή, το ρήγμα ανάμεσα σε αυτή τη διεκδικούμενη ελευθερία και την επιβαλλόμενη καταπίεση θα γίνει τόσο μεγάλο που το καθεστώς απλώς θα εξαφανιστεί στα βάθη του. Πλησιάζει άραγε αυτή η στιγμή; Ο,τι και να πούμε, εδώ στη Δύση, θα είναι ευσεβείς πόθοι.