Αθραυστη λύπη

Η Μάρθα Καραγιάννη , έστω με τον θάνατό της, ξαναθέτει το ερώτημα: Γιατί αγαπάμε τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο; Πιθανόν γιατί μας εξασφαλίζει ένα είδος ισοβιότητας, αφού, αγκιστρωμένοι στην παλαιότητά του, μεταθέτουμε το δικό μας τέλος. Ισως γιατί μας απομακρύνει από το αποκρουστικό πρόσωπο της πραγματικότητας. Της πραγματικής και όχι φιλμικής πραγματικότητας. Σημερινές, εξαιρετικές, ελληνικές ταινίες δυστυχώς δεν αγκαλιάζονται μαζικά από το κοινό. Φταίνε οι συνδρομητικές πλατφόρμες ή το τραύμα της πρωτοπορίας του ’70 που διέρρηξε τη σχέση του ελληνικού σινεμά με το κοινό του; Ή μήπως ο κόσμος είναι επιφυλακτικός με το σύγχρονο ελληνικό σινεμά, γιατί τον βιδώνει στα σπλάγχνα της οδυνηρής πραγματικότητας; Πόση μαγεία μπορεί να κρύβει μια σκηνή που απεικονίζει αυτόν με τον οποίο περιμένατε μαζί το λεωφορείο σήμερα το πρωί; Που γυρίστηκε στη σημερινή Μιχαλακοπούλου; Πόσο μπορείς να δραπετεύσεις με μια τέτοια εγγύτητα; Ο κόσμος θέλει κάτι απομακρυσμένο, θολό μέσα από τα φίλτρα της αυτοσυντήρησης. Η αναπόληση είναι το μέσον χαράς, η γνώση είναι το μέσον απελπισίας.