Λουλούδι ολάνθιστο, έξω και μέσα της

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς συνάντησα για πρώτη φορά τη Μάρθα Καραγιάννη. Εχω όμως ακόμη αυτή την ωραία αίσθηση που σου αφήνουν οι όμορφες συναντήσεις με ξεχωριστούς ανθρώπους. Τη γνώρισα στο στούντιο όταν συνεργαστήκαμε για τις ταινίες του Φίνου. Συγκεκριμένα για τα μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη ο οποίος φυσικά, όπως είναι γνωστό, κατείχε πολύ καλά το αντικείμενο αυτό. Ετσι ανταμώσαμε με τη Μάρθα για χάρη του κινηματογράφου, στον οποίο έδωσε όλη τη χάρη, τη φρεσκάδα, τη λάμψη και τη γοητεία της. Η Μάρθα ήταν για τον Γιάννη Δαλιανίδη ένα εργαλείο ζηλευτό, λαχταριστό, τέλειο χωρίς αμφιβολία. Ηταν ένα κορίτσι που η φύση ήταν γενναιόδωρη μαζί της γιατί της είχε χαρίσει απίστευτη ομορφιά και ένα κορμί θεϊκό. Αυτά ήταν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της τα οποία άμα τη εμφανίσει γίνονταν αντιληπτά και φυσικά αποδεκτά. Ποιος μπορεί να κλείσει τα μάτια του στην ομορφιά; Ομως η Μάρθα ήταν κάτι παραπάνω από αυτό. Ο εσωτερικός της κόσμος βρισκόταν σε αρμονία με την εμφάνισή της. Ηταν λουλούδι ολάνθιστο και μέσα της και δεν χρειαζόταν μεγάλη προσπάθεια για να το ανακαλύψεις. Δεν έκανε επίδειξη αυτής της καλοσύνης, ήταν ένας σεμνός άνθρωπος που κινούταν με ευπρέπεια και σεβασμό για τον συνάθρωπό της, τους φίλους της αλλά και τους συνεργάτες της. Ηταν μια υπέροχη γυναίκα, ηθοποιός, με αγαλματένιο σώμα, χρυσή καρδιά και αγνά συναισθήματα. Ισως να φαίνονται κοινότοπα και μπορεί να λέγονται εύκολα για ανθρώπους που φεύγουν τα όμορφα λόγια, αλλά η Μάρθα ήταν αυτό και τίποτα λιγότερο. Ανθρωπος δοτικός που αν πήγαινες κοντά της για να μοιραστείς μαζί της την έννοιά σου θα σου συμπαραστεκόταν αγόγγυστα. Θα σε άκουγε προσεκτικά, θα σε συμπονούσε, θα σου έλεγε ό,τι χρειαζόταν για να σου ελαφρύνει τον πόνο σου.