Πολύτιμο μποτιλιάρισμα

Ακίνητοι. Σταγόνες σε ένα ποτάμι από λαμαρίνα. Κάθε αυτοκίνητο και ένας μικρός πυρηνικός αντιδραστήρας θυμού. Αν είχαμε μάτια σούπερ ήρωα, θα βλέπαμε κάτι που μοιάζει με μαύρο καπνό να διαπερνά τη λαμαρίνα και να ανεβαίνει προς τα πάνω, ακολουθούμενο από μείξη ήχων. Εντεχνα, λαϊκά, ποπ και ροκ, μαζί με φωνές που λένε εξυπνάδες. Από τα ανοιχτά παράθυρα κρέμονται χέρια με κλίση που δηλώνει παραίτηση, σχεδόν εφάπτονται στην πόρτα. Κάποια κρατούν τσιγάρο. Και στα ρολόγια που είναι δεμένα στον καρπό τους ο χρόνος έχει σταματήσει. Βλέπουμε και χέρια που χτυπούν ρυθμικά τη λαμαρίνα, με όλη την επιφάνεια της παλάμης. Ακολουθούν άραγε τον ρυθμό του τραγουδιού; Συνθέτουν έναν δικό τους σκοπό ή φορτώνουν εκνευρισμό; Ομως μισό λεπτό. Ενα από τα χέρια αυτά ανήκουν στον άνθρωπό μας. Καταφέραμε να τον εντοπίσουμε στον Κηφισό, Τετάρτη πρωί, ημέρα της απεργίας στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Οδηγεί αυτοκίνητο μεσαίου κυβισμού με 100.000 χιλιόμετρα στην πλάτη. Το όχημα είναι ακινητοποιημένο ανάμεσα σε φορτηγό που κάνει μετακομίσεις και σε πούλμαν. Περιέργως δεν τα έχει βάλει με τους απεργούς. Ούτε με την κυβέρνηση. Ετσι είναι η ζωή στην Ελλάδα. Ομως αν στη θέση του συνοδηγού ήταν ένας συνδικαλιστής, θα του έλεγε ότι είναι ηλίθιος. Εχεις τα μέσα μαζικής μεταφοράς που χρησιμοποιούνται από εκατομμύρια ανθρώπους. Δηλαδή διαθέτεις το περιβάλλον που ονειρεύεται κάθε campaign manager. Δεν χρειάζεται να τους αποκλείσεις από τα μέσα. Τους θέλεις εκεί για να τους δώσεις το μήνυμά σου. Θέλεις να διαμαρτυρηθείς; Εντάξει. Χρησιμοποίησε τα μεγάφωνα των σταθμών. Στήσε κιόσκια πληροφοριών, μοίρασε υλικό στους επιβάτες. Φρόντισε να μάθουν όλοι αυτό που προσπαθείς να πεις με την απεργία και δεν ακούει κανείς. Πάρε το επιβατικό κοινό με το μέρος σου. Αλλά όχι. Οι τύποι παραμένουν τσιμεντωμένοι στα 80s, δεν μπορούν να φύγουν από εκεί. Ολα τα κιλά, όλα τα λεφτά. Και άφησαν έρημους τους σταθμούς του μετρό, ενώ τα αιτήματά τους θα μπορούσαν να αντιλαλούν στις στοές.