Ο Χρήστος Παππάς ξύπνησε καταϊδρωμένος, κατάκοπος και κακόκεφος. Πρώτη φορά ένιωθε τόσο έντονα το βάρος των εξήντα του χρόνων. Κοίταξε το ρολόι δίπλα στο κρεβάτι του: 07.30. Σε λιγότερες από τρεις ώρες θα πετούσε για Ρώμη. Η αλήθεια είναι πως δεν είχε την παραμικρή όρεξη, όχι να πετάξει στη Ρώμη, αλλά ούτε ως το διπλανό πάρκο για το πρωινό του τζόκινγκ, παρέα με τον σωματοφύλακά του. Είχε αρχίσει να χάνει τη φόρμα του. Γνώριζε όμως ότι «το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον» και ως αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών ήταν εξουσιοδοτημένος να εκπροσωπήσει την ελληνική κυβέρνηση στην ορκωμοσία της Τζόρτζια Μελόνι. Ο έλληνας πρωθυπουργός, για τους δικούς του λόγους, θέλησε να στείλει ένα μήνυμα «συγκρατημένης δυσφορίας» προς τη νέα ιταλική κυβέρνηση και ο Χρήστος Παππάς, ούτε τόσο ενθαρρυντικά υψηλόβαθμος ούτε τόσο αποθαρρυντικά χαμηλόβαθμος, κρίθηκε ως ο ιδανικός κομιστής αυτής ακριβώς της εύθραυστης διάθεσης. Σαν τα μικρά παιδιά που τα πιάνεις επ’ αυτοφώρω να βάζουν το χέρι στο μέλι κι εκείνα σε κοιτούν με τα πελώρια αθώα τους ματάκια: «Ποιος, εγώ;».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή