Με την εκδημία του Κώστα Καζάκου έφυγε από την καλλιτεχνική ζωή του τόπου μια γενιά θεμελίων του πολιτισμού μας. Είναι η γενιά των αυτοδίδακτων. Οταν σκεφτεί κανείς πως για τη γλώσσα μας και την παιδεία μας κλασικός είναι ο αγράμματος Μακρυγιάννης, ο αγράμματος Θεόφιλος, ο αγράμματος Βαμβακάρης και οι δεκάδες οικοδόμοι οικιών, στρατώνων, ναών, οχυρών της ελληνικής επικράτειας μετά το Βυζάντιο. Δεν χρειάζεται, άλλωστε, να αναφερθώ στην προίκα της γλώσσας μας με το δημοτικό τραγούδι, το παραμύθι και τον παροιμιακό λόγο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή