Οι συγγραφείς ως μεταφραστές (2)

Εγραφα το προηγούμενο Σάββατο για συγγραφείς, καθ’όλα αξιόλογους, που ωστόσο δεν ευτύχησαν στα μεταφραστικά τους εγχειρήματα. Ακόμα και ο μέγιστος ΑρηςΑλεξάνδρου, αυτός στον οποίον οφείλεται το Κιβώτιο, το κορυφαίο κατά τη γνώμη μου έργο της μεταπολεμικής μας πεζογραφίας, αλλά και οι μεταφράσεις των ρώσων κλασικών με τις οποίες μεγάλωσαν γενιές και γενιές, δεν υπήρξε εξίσου ευθύβολος σε μεταφράσεις του από τα αγγλικά, για παράδειγμα, τα οποία φαίνεται πως τα γνώριζε μάλλον «στο περίπου». Αλλωστε, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Αλεξάνδρου, όπως και πολλοί άλλοι της γενιάς του, ήταν εν πολλοίς αυτοδίδακτος ως προς τις ξένες γλώσσες, με εξαίρεση βέβαια τα ρωσικά που ήταν η μητρική του γλώσσα. Επιπλέον, πολύ συχνά μετέφραζε για αμιγώς βιοποριστικούς λόγους, και επίσης πολύ συχνά δούλευε υπό ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες (έλλειψη βοηθημάτων, έντονη πίεση από τον εκδότη για γρήγορη παράδοση, κ.λπ.).