NO PAPER

Εναν μύθο θα σας πω

Η περασμένη εβδομάδα, όσον αφορά στα τηλεοπτικά προγράμματα, θα μπορούσε να περιγραφεί με μία παράφραση της γνωστής παροιμίας: «Καινούργια κοσκινάκια μου και πού να σας κρεμάσω». Βέβαια, στην προκειμένη περίπτωση, τα «κοσκινάκια» μόνο καινούργια δεν είναι. Στην πραγματικότητα είναι παμπάλαια, αρχέγονα αφού μιλάμε για μυθοπλασία. Δηλαδή, για μύθους και παραμύθια. Που τα είχε πάντα ανάγκη ο άνθρωπος. Αλλά ας μη μιλήσουμε τώρα για την ανάγκη του παραμυθιού στη ζωή μας. Την ξέρουμε από τα μικράτα μας. Το θέμα είναι, ότι μεγαλώνοντας, λες κι έχουμε μια αγωνία να δηλώσουμε την αποστασιοποίησή μας από τα παραμύθια (ενώ, ταυτόχρονα, «τσιμπάμε» πιο εύκολα σε κάθε λογής «παραμύθες»). Για να παραφράσω όμως άλλη μια γνωστή ρήση, δεν σταματάνε να μας αρέσουν τα παραμύθια επειδή μεγαλώνουμε. Μεγαλώνουμε, γερνάμε επειδή δεν μας αρέσουν πια τα παραμύθια. Είτε πρόκειται για τη φαντασμαγορική κηδεία της βασίλισσας Ελισάβετ είτε για την τηλεοπτική μυθοπλασία.