Χριστίνα Σαραντοπούλου

Το όνειρο στη ζωή των ανθρώπων είναι ένα παραπάνω αίνιγμα όπως ολόκληρη η ύπαρξή του. Υπήρξα ένα παιδάκι υπνοβάτης και μαζί με όλα τα άγνωστα εκείνης της περιόδου δεν καταλάβαινα γιατί το βράδυ ήμασταν όλοι αλλού. Εβλεπα συχνά όμορφα όνειρα, σαν ταινίες σινεμά. Θεωρούσα τυχερές τις μέρες που θυμόμουνα τα όνειρά μου και χαμένες νύχτες αυτές που ήταν κενές. Σιγά σιγά απέκτησα μια ιδιαίτερη σχέση με όλη αυτή την εικονική μυθοπλασία που δεν θέλησα να την επικοινωνήσω ποτέ. Ούτε λόγος βέβαια για ερωτήσεις τέτοιου τύπου με τους ενήλικες της εποχής. Εχω ισχυρές μνήμες και εικόνες από την παιδική ζωή των ονείρων μου και ιδιαίτερα θυμάμαι ένα συγκεκριμένο σπίτι που δεν ήταν το δικό μας και ήταν πάντα το ίδιο. Εμοιαζε τότε σαν απόφαση όταν μεγάλωνα να φτιάξω εκείνο το σπίτι. Να μπω μέσα στην εικόνα του ονείρου μου. Μετά ξεθώριασε ανάμεσα στις νέες προοπτικές της ζωής μου.