Ακροδεξιά

Κάποτε, όχι πολύ παλιά, χιλιάδες παιδιά με μαύρα μπλουζάκια, στρατιωτικό βήμα κι αναμμένους πυρσούς στα χέρια έκαναν παρέλαση στη Βασιλίσσης Σοφίας. Τώρα, τριάντα νοσταλγοί εκείνων των ημερών μαζεύονται στο δικαστήριο για να εμψυχώσουν το εκπεσόν είδωλό τους. Τότε, το θέαμα δεν ήταν απλά αποκρουστικό, προκαλούσε αληθινό τρόμο. Τώρα, τα φωτογραφικά στιγμιότυπα αποτυπώνουν την παρακμή στην οποία ευτυχώς οδηγήθηκε το νεοναζιστικό μόρφωμα – παρακμή που επιβεβαιώθηκε με την εκλογική του εξαΰλωση στην τελευταία εθνική αναμέτρηση. Οι εικόνες μιλάνε πιο καθαρά από τους πολιτικούς. Οι φασιστικές ιδέες κι οι οπαδοί τους είναι πλέον περιθώριο. Οχι μέινστριμ, όπως υπονοούν τεχνηέντως στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν χρησιμοποιούν τον δράκο της Μελόνι προκειμένου να πουν στο ελληνικό ακροατήριο ένα παραμύθι για την απειλή που σκεπάζει πάλι τη χώρα. Το είδος των ακροδεξιών που βλέπουν τα ποσοστά τους να εκτινάσσονται στην Ευρώπη – από τη Γαλλία μέχρι τη Σουηδία και την Ιταλία – δεν υιοθετούν χρυσαυγίτικο ύφος. Τα κόμματά τους δεν λειτουργούν με όρους συμμορίας. Αντίθετα, ποντάρουν σε μια τελείως διαφορετική εικόνα.