Εικόνα

Από αυτήν που φιλοτέχνησαν μεθοδικά η αρχηγός των Αδελφών της Ιταλίας, η Λεπέν ή οι Σουηδοί Δημοκράτες έλειπαν τα φουσκωμένα μπράτσα κι οι ρατσιστικές κραυγές. Οι ιδεολογικές ακρότητες αντικαταστάθηκαν μ’ έναν πιο ραφιναρισμένο λαϊκισμό. Οι ακροδεξιοί που πέτυχαν τόσα – προκαλώντας εύλογο προβληματισμό στην Ενωση – διαφήμισαν την «εγγύτητά» τους στον μέσο ψηφοφόρο. Εμφανίστηκαν διατεθειμένοι να ακούσουν τις εργασιακές του ανησυχίες και τα οικονομικά του προβλήματα. Λανσαρίστηκαν ως έτοιμοι να του προσφέρουν λύσεις. Η φιλοπατρία που πούλησαν δεν φορούσε τις αρβύλες του εθνικισμού, αλλά τα μοκασίνια του «οικονομικού πατριωτισμού» – παρότι τα πόδια που τα δεύτερα καλύπτουν βουτούν με άνεση στις λάσπες εφόσον χρειαστεί. Ο κίνδυνος που οι ευρωπαϊκές εξελίξεις δείχνουν ότι ίσως καραδοκεί, λοιπόν, δεν είναι να επιστρέψει στο ελληνικό προσκήνιο ένα κόμμα σαν την εγκληματική οργάνωση της οποίας ο ηγετικός της πυρήνας δικάζεται σε δεύτερο βαθμό – όσο κι αν φοβούνται το σενάριο να πιάσει 3% στην κάλπη της απλής αναλογικής εκείνο που προέκυψε από τη διάσπαση της ΧΑ μέχρι κι ορθολογιστές πολιτικοί. Γιατί όποιοι «πολιτεύονται» με τέτοια αδυνατούν να παίξουν τον κόντρα ρόλο του μετριοπαθούς.