Μνήμη Μάριου Ποντίκα

Το 1990, και για 20 χρόνια, δίδαξα στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοφοσικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και στα πρώτα μαθήματά μου, μια φορά την εβδομάδα, δίδαξα ελληνική δραματουργία του 19^ου αιώνα και των αρχών του 20^ου και σε ένα άλλο δίωρο την εβδομάδα σύγχρονο ελληνικό θεατρικό έργο. Πρέπει να πω πως τότε είχα ενστάσεις από αγαπητούς φίλους καθηγητές, τον Πούχνερ και τον Ευαγγελάτο, που είχαν σαν δόγμα «δεν διδάσκουμε ζώντες», για ευνόητους λόγους. Επέμενα και για 10 χρόνια, έναν σε κάθε εξάμηνο, δίδαξα 20 ζώντες έλληνες συγγραφείς. Αντιλαμβάνεσθε την έκπληξή μου, όταν ένα πρωί (δίδασκα 8 – 10) είδα στα πρώτα έδρανα της αίθουσας διδασκαλίας τον Μάριο Ποντίκα και ύστερα διαπίστωσα πως παρακολουθούσε και τις δύο ενότητες, την πρώτη, γιατί, όπως μου είπε, η γενιά του ήταν τελείως ανίδεη από Βερναρδάκη και Χρηστομάνο και τη δεύτερη για να διαπιστώσει μέσω της κριτικής τους θριάμβους και τις ήττες της.