Τρόπος

Οποιος παρακολουθεί την επικαιρότητα της Ενωσης την τελευταία δεκαετία των αλλεπάλληλων κρίσεων νιώθει ότι τη ζει ξανά και ξανά – ως προς το μοτίβο που επικρατεί στις διαπραγματεύσεις μεταξύ εταίρων, τουλάχιστον. Η Ευρώπη φαίνεται να έχει αποκτήσει τους δικούς της αυτοματισμούς στη διαχείριση των έκτακτων καταστάσεων. Η δράση με χρονοκαθυστέρηση είναι ο πιο συνηθισμένος. Οσο οι χώρες της ψάχνουν το μπαζούκας με το οποίο θα αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που μοιράζονται, φέρνουν στη βιτρίνα του κοινού τους σαλονιού όσα χωρίζουν τα διάφορα μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας – κι η δυναμική των σχέσεών τους σπάνια δείχνει υγιής. Τέτοιες αντανακλαστικές σχεδόν αντιδράσεις δεν είναι οι μοναδικές. Οι πλειοψηφίες που σχηματίζονται γύρω απ’ τα τραπέζια συνεδριάσεων στις Βρυξέλλες, ας πούμε, δεν βαραίνουν πάντα το ίδιο στον συσχετισμό δυνάμεων. Αυτός εξαρτάται από τις χώρες που τις απαρτίζουν. Αν έχει μια αξία να θυμάται κανείς τις έξτρα δυσκολίες με τις οποίες τείνουν να φορτώνουν την ήδη δυσχερή συνύπαρξή τους τα κράτη-μέλη, αυτή είναι πως έτσι δεν θα ξεχάσει ότι η ΕΕ πορεύεται με διαφωνίες και συμβιβασμούς. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για εκείνη.