Ηταν Ιούνιος του 1992. Η Κριστιάν Αμανπούρ έκανε την πρώτη της αποστολή στο Σαράγεβο, που τότε βρισκόταν υπό πολιορκία, εν μέσω του σκληρού πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία. «Ακόμα και οι φύλακες των ζωολογικών κήπων είχαν απομακρυνθεί και τα ζώα λιμοκτονούσαν», περιγράφει. «Η εικονολήπτριά μου, ο παραγωγός μου και εγώ πήγαμε να το ελέγξουμε. Οταν φτάσαμε εκεί, κάναμε το ρεπορτάζ καταγράφοντας τα ζώα που ήταν ημιθανή. Αλλά μείναμε λίγο παραπάνω. Οι ελεύθεροι σκοπευτές μάς έβαλαν στο στόχαστρο. Θυμάμαι να κλωτσάω την πόρτα ενός κτιρίου και να κάθομαι κάτω από το κούφωμά της. Αφού το κάνουμε στους σεισμούς, σκέφτηκα, ίσως να βοηθούσε. Το μόνο που μπορούσα να πω στο συνεργείο μου ήταν: “Αν πεθάνετε, λυπάμαι πολύ. Λυπάμαι πολύ. Λυπάμαι πολύ. Συγγνώμη. Συγγνώμη”». Φοβήθηκε ότι θα πεθάνει; «Οχι. Ημουν πολύ απασχολημένη με το να ζητάω συγγνώμη. Ισως ήταν ο μηχανισμός μου για να μη σκέφτομαι τον θάνατο».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή