Κατ’ αρχάς οφείλουμε, έστω και με σχεδόν δύο αιώνες καθυστέρηση, να επιδώσουμε τα θερμά μας συγχαρητήρια στους γονείς του Λιούις Κάρολ (1832-1898) διότι έφεραν στον κόσμο το βλαστάρι τους τη σωστή εποχή και στη σωστή χώρα. Ετσι του δόθηκε η μοναδική ευκαιρία, μεταξύ πολλών άλλων ευκαιριών, να συλλάβει με τη φαντασία του, να περάσει στο χαρτί κι εντέλει να δημοσιεύσει την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» (1865), ένα παγκόσμιο τρελό σουξέ. Εάν αποτολμούσε κάτι ανάλογο στη σημερινή Ελλάδα, θα γνώριζε επιτυχία αντίστοιχη μ’ εκείνη που θα γνώριζε ένας μελαχρινός νεαρός με αδιάφορο παρουσιαστικό και πλαδαρή κορμοστασιά σε μια κατάμεστη κυκλαδίτικη παραλία: καμία. Ο λόγος είναι παραπάνω και από προφανής: δεν πουλάς θαύματα στην κατ’ εξοχήν χώρα των θαυμάτων. Σε αυτή την υπέροχη μεσογειακή γωνίτσα τα θαύματα είναι τόσο τετριμμένα και διαδεδομένα, ούτως ώστε να υποχρεώσουν ακόμη και τον σοφό νομοθέτη να προσαρμόσει καταλλήλως τη σχετική νομοθεσία: δεν εγκαλείσαι να αποδείξεις ότι γίνονται θαύματα· εγκαλείσαι να αποδείξεις ότι δεν γίνονται.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή