H προσάρτηση των κατεχόμενων περιοχών της Ουκρανίας από τη Ρωσία αποτελεί ένα βήμα χωρίς επιστροφή. Και ανοίγει ένα νέο, ακόμη πιο επικίνδυνο κεφάλαιο σε αυτόν τον πόλεμο, που συμπληρώνει ήδη 220 ημέρες. Οι περιοχές αυτές, που ισοδυναμούν με το 15% της εδαφικής επικράτειας της Ουκρανίας, τίθενται πλέον υπό την πλήρη προστασία της Ρωσίας, άρα και υπό την πυρηνική της ομπρέλα. Οποιαδήποτε επίθεση εναντίον τους, κατά συνέπεια, θα θεωρείται πλέον από το Κρεμλίνο επίθεση εναντίον ρωσικού εδάφους και ενδέχεται να απαντηθεί με πυρηνικά όπλα.

Οπως μας προειδοποίησε και η πρώην καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ, βασική υπεύθυνη κατά τα άλλα για την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από τη Μόσχα, η απειλή αυτή θα πρέπει να ληφθεί υπόψη από τη Δύση. Αυτό δεν σημαίνει όμως με κανέναν τρόπο ότι πρέπει να κάμψει την απόφασή της να ενισχύσει την Ουκρανία με όλα τα μέσα απέναντι στη βάρβαρη εισβολή που έχει δεχθεί. Αν σήμερα γίνει αποδεκτή για οποιονδήποτε λόγο η εισβολή μιας χώρας σε μια άλλη και η βίαιη αλλαγή συνόρων μέσω της αρπαγής εδαφών, τίποτα δεν θα εμποδίσει αύριο έναν άλλο δικτάτορα να κάνει το ίδιο, είτε διαθέτει πυρηνικά όπλα είτε όχι.

Ο Βλαντίμιρ Πούτιν γνωρίζει ότι τυχόν χρησιμοποίηση πυρηνικών όπλων από τη χώρα του, έστω και σε «περιορισμένη» κλίμακα, θα προκαλούσε τη σφοδρότατη αντίδραση όχι μόνο των αντιπάλων του, αλλά και των συμμάχων που του έχουν απομείνει. Η Κίνα και η Ινδία, για παράδειγμα, θα διέκοπταν κάθε σχέση μαζί του, καθώς θα έχαναν την αποτρεπτική ικανότητα που διαθέτουν σήμερα. Για τον ρώσο πρόεδρο, αυτό θα ήταν ένα θανάσιμο πλήγμα.

Υπάρχει βέβαια πάντα το ενδεχόμενο, μπροστά στα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει τόσο στα πεδία των μαχών όσο και στο εσωτερικό της χώρας του, ο ρώσος πρόεδρος να επιχειρήσει να λειτουργήσει ως καμικάζι: να πέσει, παρασύροντας μαζί του όλο τον πλανήτη. Αλλος ένας λόγος να αντιμετωπιστεί με τη μέγιστη αποφασιστικότητα από τον πολιτισμένο κόσμο. Οποιαδήποτε υποχώρηση μπροστά στην παράνοια θα είναι καταστροφική.