Την περασμένη εβδομάδα, ο ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν ανακοίνωσε «μερική επιστράτευση» – υποτίθεται ότι θα αφορά 300.000 εφέδρους, αν και υπάρχουν αναφορές ότι στην ουσία θα αφορά 1,2 εκατομμύρια άτομα. Στο άκουσμα της είδησης, τηλεφώνησα σε μια φίλη στην Αγία Πετρούπολη, η οποία, κλαίγοντας, μου εξήγησε ότι ο 30χρονος γιος της θα προτιμούσε να πάει στη φυλακή παρά να πολεμήσει στην Ουκρανία, τη χώρα όπου είναι θαμμένη η εβραιοουκρανή γιαγιά του. Τώρα εργάζεται εξ αποστάσεως, από φόβο μήπως τον πιάσουν στον δρόμο. Ηταν η δεύτερη φορά που άκουγα τη φίλη μου να κλαίει. Η πρώτη φορά ήταν στις 24 Φεβρουαρίου, όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή