Ουσιαστική απήχηση

Οι αφορμές έχουν πληθύνει το τελευταίο διάστημα και μία από αυτές είναι και η πλέον συμβολική: η συμπλήρωση πέντε χρόνων από τότε που το κίνημα #MeToo εμφανίστηκε για να συντονίσει τις καταγγελίες εναντίον των ισχυρών του θεάματος. Οι παλιές υποθέσεις βρίσκουν τον δρόμο τους προς τη Δικαιοσύνη (ακόμη και αν κάποιες αποφάσεις της δεν ικανοποιούν την «κερκίδα»), νεότερες δημοσιοποιούνται, το ζήτημα συντηρείται στην επικαιρότητα. Ολα αυτά στη θετική εκδοχή, που θέλουμε και πρέπει να συνεχιστεί. Διότι στην αρνητική εκδοχή, αρκετές από τις περιπτώσεις που ξεκινούν ως ζητήματα κατάχρησης εξουσίας εναντίον υφισταμένων ή λόγω φύλου καταλήγουν υπόθεση που αφορά έναν κλειστό κύκλο προσώπων μέσα στο θέατρο ή το θέαμα. Υστερα από τον πρώτο απολογισμό, λοιπόν, όπως αυτός που αποπειράθηκε το Εθνικό Θέατρο, το θέμα είναι να ενδυναμωθεί επί της ουσίας η φωνή των «θυμάτων» και να αποκτήσει ουσία η απήχησή της προς το κοινό. Χωρίς μεσολαβητές, τάσεις ανθρωποφαγίας και στοιχεία σόου.