«Εγραψα στον Π. ενημερώνοντάς τον ότι ήμουν έγκυος και ότι δεν σκόπευα να το κρατήσω. Είχαμε αποχωριστεί αβέβαιοι για το μέλλον της σχέσης μας και ένιωθα ικανοποίηση που διατάραζα την ανεμελιά του, μολονότι δεν έτρεφα αυταπάτες για τη βαθιά ανακούφιση που θα του προκαλούσε η απόφασή μου να κάνω έκτρωση. Μία βδομάδα αργότερα, ο Κένεντι δολοφονήθηκε στο Ντάλας. Ομως τότε ποσώς μ’ ενδιέφεραν τέτοιου είδους πράγματα.

Οι επόμενοι μήνες είναι λουσμένοι μ’ ένα ομιχλώδες φως. Βλέπω τον εαυτό μου να περπατάει, να περιπλανιέται στους δρόμους, συνεχώς. Οταν συλλογιέμαι εκείνη την περίοδο, μου έρχονται στον νου τίτλοι βιβλίων όπως Τα κύματα, Πέρα απ’ το καλό και το κακό ή ακόμα Ταξίδι στην άκρη της νύχτας. Αισθάνομαι ότι απεικονίζουν ιδανικά αυτό που βίωσα και ένιωσα τότε – κάτι το άφατο, κάτι που είχε τη δική του ομορφιά.

Για χρόνια ολάκερα, περιστρέφομαι γύρω από το συγκεκριμένο γεγονός της ζωής μου. Αν διαβάσω για μια έκτρωση σε κάποιο μυθιστόρημα, βυθίζομαι αμέσως σε μια κατάπληξη χωρίς εικόνες μήτε σκέψεις, θαρρείς και οι λέξεις μεταμορφώνονται ακαριαία σε δίνη συναισθημάτων. Ομοίως, αν τύχει και ακούσω ένα από τα τραγούδια που μου κρατούσαν συντροφιά εκείνη την περίοδο – «La javanaise», «J’ai la memoire qui flanche» -, ταράζομαι.

Πάει μια βδομάδα αφότου ξεκίνησα τούτη την αφήγηση, χωρίς να ξέρω αν θα τη συνεχίσω. Ηθελα απλώς να επαληθεύσω ότι η επιθυμία της γραφής ήταν ακόμη εκεί – η ίδια επιθυμία που με διαπερνούσε συνεχώς μόλις καταπιανόμουν με το βιβλίο το οποίο είχα αρχίσει πριν από δύο χρόνια… Θέλω να βυθιστώ ξανά σε κείνη την περίοδο της ζωής μου, να μάθω τι υπήρχε εκεί. Αυτή η εξερεύνηση θα αποτελέσει το υφάδι μιας αφήγησης, της μόνης ικανής να αποδώσει ένα γεγονός που δεν ήταν τίποτε άλλο πέρα από χρόνος που κυλούσε εντός και εκτός μου. Το ημερολόγιο που κρατούσα τότε θα μου δώσει τις απαραίτητες αποδείξεις και σημεία αναφοράς για να τεκμηριώσω τα συμβάντα. Πάνω απ’ όλα, θα προσπαθήσω να ξαναδώ προσεκτικά την κάθε εικόνα, μέχρις ότου νιώσω τη σωματική αίσθηση πως την “ξανασυναντώ”, μέχρις ότου αναβλύσουν κάποιες λέξεις για τις οποίες μπορώ να πω “ναι, αυτό είναι”. Θα επικαλεστώ καθεμιά από τις φράσεις, ανεξίτηλες μέσα μου, που, τότε, ήταν τόσο αβάσταχτες ή αντιθέτως τόσο παρηγορητικές, ώστε και η απλή θύμησή τους σήμερα με σκεπάζει μ’ ένα κύμα αποστροφής ή γλυκύτητας.

Το ότι η μορφή υπό την οποία βίωσα την εμπειρία της έκτρωσης – η παρανομία – ανήκει στο παρελθόν δεν μου φαίνεται πειστικός λόγος για να την αφήσω θαμμένη… Ακριβώς επειδή σήμερα η έκτρωση δεν είναι πια κάτι το απαγορευμένο, μπορώ, αποφεύγοντας τις κοινωνικές αντιλήψεις και τις αναπόφευκτα απλουστευτικές διατυπώσεις της εξεγερμένης δεκαετίας του ’70 – «κακοποίηση των γυναικών» κ.λπ. -, να αντιμετωπίσω, στις πραγματικές του διαστάσεις, αυτό το αλησμόνητο γεγονός».

(Από «Το γεγονός», εκδ. Μεταίχμιο, 2021, μτφ. Ρίτα Κολαΐτη)