Υπάρχει η αφήγηση που θάλλει πάνω στο ορυκτό βίωμα, στο εύφορο και κοινό χώμα της ανθρώπινης εμπειρίας. Δεν πάει να αλλάζουν οι γενιές, να μεγαλώνουν σε άλλη χώρα οι άνθρωποι. Οι μανάδες θα λένε πάντα τις ίδιες ατάκες, ο ταξικός γκρεμός θα παραμένει γκρεμός κάτω από τα πόδια των πιο διαβαστερών μαθητών, τα γράμματα θα σηκώνουν το ταβάνι λίγο πιο ψηλά, η Ιστορία θα χαράζει τις ζωές των ανθρώπων, τα οικογενειακά τραπέζια θα παραμένουν τα ίδια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή