Υποκρισία στους δέκτες μας

Χαζεύοντας στην τηλεόραση διαπιστώνουμε ότι κόσμος στην Ελλάδα ψυχαγωγείται κατά κύριο λόγο με σκληρά ριάλιτι και τηλεοπτικές σειρές που αφηγούνται ιστορίες τοξικών σχέσεων, πολύ συχνά βουτηγμένες σε μια νοσταλγία για παραδόσεις και ήθη κλειστών (επαρχιακών, συνήθως) κοινωνιών και κώδικες περασμένων δεκαετιών. Βασικές πρωταγωνίστριες και στις δύο αυτές κατηγορίες ψυχαγωγικών προγραμμάτων είναι γυναίκες. Η τάση νοσταλγίας μιας δήθεν «αυθεντικότητας» της παλαιάς εποχής δεν είναι καινούργια και χρήζει εκτενούς ανάλυσης. Η επιστροφή των σκληρών ριάλιτι όμως, αν και σε πιο καλοκαμωμένες παραγωγές, είναι ένα ζήτημα αρκετά πιο ξεκάθαρο. Πρόκειται για διεθνή κόνσεπτ που πακετάρονται για το εγχώριο κοινό και τα οποία αφορούν, ως εικόνα και ως αντικείμενο «ανταγωνισμού», το σώμα, τα πρότυπα ομορφιάς και τη σεξουαλικότητα. Ενα από τα δημοφιλέστερα, που είναι, υποτίθεται, διαγωνισμός για επίδοξα μοντέλα, παρουσιάζει δεκάδες γυναίκες να κρίνονται με επιθετική αυστηρότητα, όχι μόνο για την εμφάνισή τους αλλά και για το κατά πόσο «πείθουν» ότι «το θέλουν», ότι θα θυσίαζαν τον βιοπορισμό τους για «να το κυνηγήσουν», για το αν θα έκαναν «τα πάντα» και θα άλλαζαν «οτιδήποτε» για να κερδίσουν χρήματα. Προκειμένου δε το παραπάνω ηθικό πλαίσιο να μην ξενίσει τον τηλεθεατή, πασπαλίζεται με ολίγη αλληλεπίδραση με τα κλασικά οικογενειακά πρότυπα, όπως π.χ. με την εμφάνιση ενός περήφανου συζύγου που δέχεται συγχαρητήρια επειδή «αφήνει» τη σύζυγο να διαγωνιστεί.