H «Στρέλλα» ήταν μια υπέροχη ταινία του Πάνου Κούτρα, φωτεινή, αισιόδοξη, για τη διαφορετικότητα και τις κοινωνίες μας. Ενας κατάδικος που αποφυλακίζεται γνωρίζεται με μια τρανς, ερωτεύονται παθιασμένα. Η επιδέξια σκηνοθεσία καταφέρνει η σχέση αυτή, προκλητική για μια παραδοσιακή πρόσληψη της σχέσης των φύλων, να μη μείνει στο επίπεδο της ηθογραφίας: δεν είναι μια ταινία για ένα κοινωνικό περιθώριο ούτε για την κοινωνική ανοχή μιας κατακτημένης δύσκολα ετερότητας. Δεν είναι δηλαδή μια ταινία για μια κλειστή ταυτότητα, αλλά για την ατομική πορεία προς την αποδοχή και τη διεκδίκηση της κανονικής ζωής από πρόσωπα που, αλλιώς, θα θεωρούνταν μειονότητες σε μια κοινωνία που δεν θα τα περιελάμβανε αλλά, απλώς, θα τα ανεχόταν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή