Τον τελευταίο καιρό η Τουρκία έχει εντείνει την προκλητικά επιθετική ρητορική εναντίον της χώρας μας σε πρωτοφανή επίπεδα. Η ρητορική αυτή μάλιστα συνοδεύεται από ευθείες και απροκάλυπτες απειλές. Πέραν των απειλών, το καινοφανές στοιχείο της τουρκικής δημόσιας διπλωματίας είναι η συντονισμένη προσπάθεια δημιουργίας αφηγήματος πλήρους αντιστροφής της πραγματικότητας. Δηλαδή του να παρουσιάσει τη χώρα μας ως επεκτατική, αναθεωρητική, επιθετική και παραβιάζουσα το διεθνές δίκαιο (ό,τι ακριβώς κάνει η ίδια), εγκαλώντας την Ελλάδα για τη στρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατ. Αιγαίου, την καταπίεση της μειονότητας κ.λπ. Αυτό το αφήγημα αποσκοπεί στη δημιουργία ενός ομιχλώδους τοπίου ως προς το ποιος προκαλεί ποιον, ποιος παραβιάζει το Δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες και εν τέλει ποιος είναι ο επιτιθέμενος και ποιος ο αμυνόμενος. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η Τουρκία θα επιχειρούσε να δικαιολογήσει δική της επιθετική ενέργεια ως πράξη αυτοπροστασίας, στην οποία εξωθήθηκε από εμάς. Πολλοί αναλυτές άλλωστε έχουν εντοπίσει κοινά στοιχεία στη ρητορική του Ερντογάν με την αντίστοιχη του Πούτιν, προ της εισβολής στην Ουκρανία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή