Εδώ και λίγες μέρες ξανάπιασα, τυχαία, να διαβάζω το «Τρίτο στεφάνι» του Ταχτσή. Για πολλοστή φορά, έχω χάσει τον λογαριασμό. Αντίθετα όμως απ’ ό,τι συμβαίνει με βιβλία που έχεις διαβάσει και ξαναδιαβάσει, που τα ξέρεις πια απ’ έξω, τούτο το μυθιστόρημα δεν μπορείς να το διαβάσεις αποσπασματικά, να το αρχίσεις, δηλαδή, από τη μέση, να γυρίσεις προς τα πίσω αν κάτι δεν θυμάσαι, να «τρέξεις» παρακάτω, να πηδήξεις κάποιες σελίδες. Το «Τρίτο Στεφάνι» είναι ένα σύμπαν στο οποίο πρέπει να ενταχθείς κάθε φορά που το διαβάζεις, μία διαδρομή την οποία πρέπει να ακολουθήσεις. Να αρχίσεις από τον πρώτο αναστεναγμό της Νίνας και να φτάσεις, επαγωγικά, στην τελευταία φράση της, ότι δηλαδή, θα βάλει και τέταρτο και πέμπτο στεφάνι αν προλάβει, αφήνοντας, κατά κάποιον τρόπο, το φινάλε της ιστορίας μετέωρο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή