Φέρνει μελαγχολία η βόλτα στην Αθήνα ετούτο το φθινόπωρο. Βλέπω μία μία της μουριές που στόλιζαν και χάριζαν τον ίσκιο τους την πόλη να σβήνουν. Κάποια αρρώστια, λέει, ένα μικρό έντομο, τρώει κάθε μέρα κι από λίγο τη σάρκα τους σαν το σαράκι. Στην αρχή βλέποντας να μαραίνουν τα φύλλα τους νόμισα θα ‘ναι κάτι φυσικό. Γερνάνε, έλεγα, όπως όλοι μας. Ηρθε η ώρα τους να φύγουν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή