Τον Μάιο του 2015 η αντιπολιτευτική προς τον Ερντογάν «Τζιμχουριέτ» δημοσίευσε φωτογραφίες από βιντεοσκοπημένο υλικό που έδειχναν φορτηγά των Μυστικών Υπηρεσιών της Τουρκίας (MIT) να μεταφέρουν όπλα στους ισλαμιστές στη Συρία. Το αποτέλεσμα ήταν να συλληφθεί ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας Τζαν Ντουντάρ μαζί με τον Ερντέμ Γκιουλ, τον υπεύθυνο του γραφείου στην Αγκυρα. Κρατήθηκαν στις φυλακές του Σιλίβρι επί 92 ημέρες μέχρι να αφεθούν ελεύθεροι με απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου. Ειδικά στον Ντουντάρ απαγγέλλονται κατηγορίες για «αποκάλυψη κρατικών μυστικών» και «κατασκοπεία», ενώ στις 6 Μαΐου 2016 δέχεται δολοφονική επίθεση έξω από το δικαστήριο όπου δικάζεται, το οποίο την ίδια ημέρα τον καταδικάζει (για μία από τις κατηγορίες) σε πέντε χρόνια και δέκα μήνες. Ασκεί έφεση και παραμένει ελεύθερος. Από τον Ιούλιο του 2016 – το αποτυχημένο πραξικόπημα – o Τζαν Ντουντάρ (στα ελληνικά κυκλοφορεί το βιβλίο του «Μας συνέλαβαν!» εκδ. Κριτική μτφ Μιχάλης Μακρόπουλος) ζει αυτοεξόριστος στη Γερμανία, δίνοντας προσωπικό αγώνα για την Τουρκία που αγαπάει. Αυτήν περιγράφει και στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο».

Ο μεγαλύτερος φόβος μου για την Τουρκία είναι ότι η χώρα θα ζήσει στο μέλλον μέσα σε ένα διαρκές αυταρχικό καθεστώς. Το χειρότερο σενάριο είναι ότι ο Ερντογάν, βλέποντας την εξουσία του να απειλείται, θα ενδυναμώσει το μονοκομματικό καθεστώς τής «ενός ανδρός αρχής» δημιουργώντας πολεμικό κλίμα με τους γείτονές του ή χάος στο εσωτερικό. Θα κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης εκφοβίζοντας απολύτως ή αποξενώνοντας την αντιπολίτευση. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, θα οδηγούσε την Τουρκία στις εκλογές και θα αναδεικνυόταν νικητής. Αυτές θα ήταν οι τελευταίες εκλογές για την τουρκική δημοκρατία. Το αποτέλεσμα θα ήταν μια δικτατορία όπου η καταπίεση θα ήταν μεγαλύτερη, ο έλεγχος θα γινόταν στοιχείο της καθημερινότητας, η φυγή των επιστημόνων θα επιταχυνόταν και η αντιπολίτευση θα συνθλιβόταν. Προβλέπω και ελπίζω ότι οι τούρκοι πολίτες δεν θα «παραδοθούν» σ’ αυτή την πιθανότητα, έχοντας δώσει μέχρι σήμερα τον αγώνα τους.

Η μεγαλύτερη ελπίδα μου για την Τουρκία είναι ότι το επόμενο έτος, ύστερα από 20 χρόνια διακυβέρνησης του AKP και 10 χρόνια καταπίεσης, θα φέρει ένα τέλος σε όλα αυτά μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Οι δημοκρατικές εκλογές θα τελειώσουν την εποχή Ερντογάν μια για πάντα. Εκατομμύρια θα γιορτάσουν τη νίκη χορεύοντας στους δρόμους. Το μονοπρόσωπο καθεστώς θα αντικατασταθεί από μια κυβέρνηση συνασπισμού, βασισμένη στην τέχνη του συμβιβασμού και στον διάλογο. Θα παρακολουθήσουμε την αποκατάσταση της δημοκρατίας, της εκκοσμίκευσης, της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και της ελευθερίας του Τύπου. Την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων από τις φυλακές και την επιστροφή των εξορίστων στην πατρίδα. Τη μεταμόρφωση της Τουρκίας σε μια δημοκρατική, εκκοσμικευμένη πολιτεία που θα έχει ειρηνικές σχέσεις με τους γείτονές της. Μια νέα γενιά που θα μεγαλώσει μέσα σε μια ελεύθερη χώρα, όπου ο εθνικός πλούτος θα αναδιανεμηθεί με τρόπο δίκαιο και η ειρήνη θα είναι διαρκής τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Η Τουρκία, που έχει βιώσει την άνοδο του πολιτικού Ισλάμ στην εξουσία με την εργαλειοποίηση της δημοκρατίας, είναι επίσης ένα παράδειγμα για το πώς μπορείς να ξεφορτωθείς ένα καταπιεστικό καθεστώς με δημοκρατικά μέσα.