Ανθρωπος στη θάλασσα

^«Το φώναζε η θάλασσα ότι είχαν χυθεί άνθρωποι μέσα της. Τι να κάναμε; Να καθόμαστε να την ακούμε;». Θυμάμαι τα λόγια του ψαρά στην Πάρο αν και έχουν περάσει κάμποσα χρόνια. Περίπου είκοσι. Πρέπει να ήταν το πρώτο ή το δεύτερο καλοκαίρι μετά το ναυάγιο του «Εξπρές Σάμινα», στις 26 Σεπτεμβρίου του 2000, λίγο έξω από το λιμάνι του νησιού. Και δεν ήταν μόνο η ποιητικότητα της αναφοράς στη «φωνή» της θάλασσας και στο πώς «χύθηκαν» οι άνθρωποι που με είχε εντυπωσιάσει. Ο τρόπος που εκείνος ο απλοϊκός άνθρωπος με το περιορισμένο λεξιλόγιο μου διηγούταν πώς πετάχτηκε μέσα στη νύχτα, πώς συνεννοήθηκε, χωρίς πολλά λόγια, με τους άλλους νησιώτες που έσπευσαν να βοηθήσουν, πώς αψήφησαν τις δύσκολες καιρικές συνθήκες, πώς έριξαν άρον άρον τις βάρκες τους στη θάλασσα, με έκανε να καταλάβω ότι ένα «τσακ!» είναι, ένα δευτερόλεπτο, μια λεπτή κλωστή που, όταν την υπερβείς, γίνεσαι ήρωας. Ούτε η σκέψη μετράει, εκείνες τις στιγμές ούτε το «ζύγισμα» των πράξεων, ούτε το ιδεολογικό τους περιτύλιγμα ούτε το τι πρόκειται να σου αποφέρουν. Ενα «τσακ!».