Στον άγνωστο οδηγό ενός ταξί

Ο νεαρός οδηγός του ταξί αφού εξέφρασε τις απόψεις του για όλα τα θέματα που κυριαρχούν στις συζητήσεις ανάμεσα σε γνωστούς και φίλους και στα δελτία ειδήσεων, κατέληξε σε μια παρατήρηση που διατυπωμένη με καημό έδειχνε το βάρος ενός έντονου προβληματισμού, αν και τίποτε δεν τον είχε προετοιμάσει σε σχέση με όσα είχαν ειπωθεί. «Τελικά όσο περισσότερες είναι οι παροχές ενός κράτους, τόσο περισσότερο περιορίζεται η ελευθερία μας. Το δυσάρεστο όμως δεν είναι μόνον ότι περιορίζεται ή χάνεται η ελευθερία, είναι ότι παύουμε σταδιακά, λόγω των παροχών και της αναμονής να γίνουν αυτές ακόμη περισσότερες, να αισθανόμαστε την ανάγκη της». Χωρίς ίχνος ρατσιστικής πρόθεσης, η παρατήρηση γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακή όχι γιατί δεν θα την περίμενε κανείς από έναν οδηγό ταξί, αν αναλογιστεί τα όσα έχει κουβεντιάσει ως σήμερα μαζί τους. Ακούγεται ιδιαιτέρως αποκαλυπτική γιατί αιφνίδια, από το πουθενά, μέσα σε μια τυπική όσον αφορά το τι μπορεί να ειπωθεί, επικοινωνία, εκφράζεται ως προσωπική αγωνία μια διαπίστωση που ακόμη και ένα απειράριθμο σύνολο ανθρώπων θα θεωρούσε την ενασχόληση μαζί της περιττή πολυτέλεια.