Η μεταπολίτευση είχε έλθει μετά βαΐων και κλάδων. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έθεσε λιτά τη βασική διεκδίκηση της Ελλάδας, που ήταν ο δυτικός κόσμος: «Ανήκομεν εις την Δύσιν», είπε, και για δεκαετίες και η πολιτική και η πνευματική ζωή ξετυλίγονταν γύρω απ’ αυτό το δόγμα. Στην περιοχή της κουλτούρας το ρεύμα των οπαδών της Ανατολής φαινόταν ότι θα πάρει κεφάλι, τη δεκαετία του 1980, όταν ιδίως το τραγούδι και η μαζική κουλτούρα επένδυσε στα ντέφια και στους αμανέδες. Η μαζική κουλτούρα, που την προηγούμενη δεκαετία χάρη στη σχέση των πιο κοσμοπολιτών από τους πολιτικοποιημένους με το ροκ ήταν δυτικότροπη, τη δεκαετία που εισήχθη με το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία φαινόταν ότι εναρμονίζεται με τα πολιτικά. Την «ελληνική μοναξιά» που είχε σαλπίσει ο πάντα επιδραστικός Σαββόπουλος είχαν αναλάβει να τη θεμελιώσουν οι νεορθόδοξοι που έμοιαζαν γοητευτικοί όταν συντάσσονταν με τον Χρήστο Σαρτζετάκη του ανάδελφου έθνους, με το ΠΑΣΟΚ της «Αυριανής» και του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο», με την κομμουνιστική Αριστερά που βρισκόταν σταθερά απέναντι «στην ΕΟΚ των μονοπωλίων» και με τη Δεξιά που η καρδούλα της σκιρτούσε για την ορθόδοξη Ανατολή, για τη Σερβία και τη Ρωσία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή