Μοναξιά, τέχνη, μυστήριο και ένας καλός Ριχάρδος Γ’

Ολοι γνωρίζουμε ότι πολλές φορές, ιδίως όταν τον πρώτο λόγο έχει η αμηχανία, η σιωπή μπορεί να αποβεί εκκωφαντικά θορυβώδης – μπορεί να σπάσει τύμπανα, όπως νιώθεις ότι συμβαίνει παρακολουθώντας την ταινία του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι «Drive my car» (Ιαπωνία, 2021), δαφνοστεφανωμένη από πέρυσι με το βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ Καννών και νικήτρια φέτος στην κατηγορία του Οσκαρ καλύτερης διεθνούς ταινίας. Μέσα σε μια τέτοια «βοερή σιωπή» είναι βυθισμένος ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας (Χιντετόσι Νισιτζίμα), ένας αυστηρός θεατρικός σκηνοθέτης που βιώνει την απώλεια της γυναίκας του και κινείται σαν ζόμπι μέσα στο πολύβουο Τόκιο. Μαθαίνουμε κάποια πράγματα για αυτόν, όχι πολλά· κυρίως όμως, χάρη στη σκηνοθετική προσέγγιση του Χαμαγκούτσι, νιώθουμε στ’ αλήθεια στο πετσί μας τη μοναξιά που του έχει επιβάλει η απόγνωσή του. Η απόφαση του σκηνοθέτη να μεταφερθεί σε μια μικρή πόλη της Χιροσίμα προκειμένου να ανεβάσει μια θεατρική παράσταση του «Θείου Βάνια» του Αντον Τσέχοφ δεν φαίνεται, αρχικά, να σημαίνει τη λύτρωσή του. Ομως ποτέ δεν ξέρεις…