Μηχανισμός

Οι νεοδημοκράτες απαντούν στην τακτική με κατηγορίες για εργαλειοποίηση, διακρίνοντας μια τάση των συντρόφων να μετατρέπουν την αντιπολιτευτική κριτική σε συκοφάντηση. Ωστόσο, αυτή η επιλογή των δεύτερων φανερώνει μια βαθύτερη ανεπάρκεια στη διαδικασία χάραξης της στρατηγικής τους: ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ανίκανος να διαλέξει τις μάχες του. Μπερδεύει τον αποτροπιασμό που προκαλούν ορισμένα γεγονότα στην κοινωνία με τη δυσαρέσκεια για τη διαχειριστική επάρκεια της κυβέρνησης όταν θεωρεί πως κάπου ενδέχεται να συναντηθούν τα δύο αισθήματα. Κι όχι μόνο. Ετσι, καταλήγει να υποδηλώνει την αδυναμία του να αντιληφθεί ποια είναι τα κοινά στα οποία μπορεί να απευθυνθεί, αλλά και ποια θέματα έχουν τη δύναμη να επηρεάσουν τις εκλογικές τους αποφάσεις – όπως τα μέλη των τάσεων της Πολιτικής του Γραμματείας τσακώνονται για τον «κάθε κυρ-Παντελή», παραβλέποντας ότι ανάμεσα στους κυρ-Παντελήδες βρίσκονται τόσο οι μικρομεσαίοι που θέλουν να πλησιάσουν οι μεν όσο κι οι απογοητευμένοι, τους οποίους επιθυμούν να εκφράσουν οι δε. Το κόμμα δεν έχει αφομοιώσει ακόμη τον μηχανισμό της ανάγνωσης των συνθηκών. Οπότε, τις διαβάζει σαν τα εξάχρονα που μαθαίνουν παπαγαλία τις φράσεις των βιβλίων της Γλώσσας.