«Είναι όμορφη η ζωή αλλά τη ζούμε σαν ένα μικρό μαρτύριο»

Το χαρακτηριστικό ηχόχρωμα της φωνής του και το ακόμα πιο χαρακτηριστικό του γέλιο με έκαναν να αντιληφθώ την άφιξή του στο εστιατόριο «Φιλίππου» πριν καν δω τη φιγούρα του στην είσοδο, όπου τον υποδέχθηκαν περιχαρείς οι σερβιτόροι. «Εδώ τρώω από φοιτητής», λέει ενώ τακτοποιούμαστε στο εξωτερικό μπαλκονάκι του εστιατορίου. Ενα φτέρνισμα από το διπλανό τραπέζι γίνεται η αφορμή να αρχίσει η κουβέντα μας από την τραυματική εμπειρία της πανδημίας. «Δεν έχω κολλήσει γιατί πρόσεχα», λέει «χτυπώντας ξύλο» ταυτόχρονα. «Αυτή η πανδημία μού έχει αλλάξει τη ζωή. Πέρασα πολύ άσχημα ψυχολογικά. Βούλιαξα στη θλίψη και στην ανυπαρξία. Δεν είχα διάθεση να κάνω τίποτα. Εβλεπα τις ειδήσεις και τρελαινόμουν στη σκέψη να αρρωστήσω. Εβγαινα, περπατούσα, αλλά με κακή διάθεση. Κι άμα κάνεις κάτι με κακή διάθεση δεν πιάνει. Η ψυχολογία παίζει τεράστιο ρόλο. Οπότε πέρυσι, παρότι τσακισμένος από την πανδημία, με το που πήρα στα χέρια μου το “Φθινόπωρο Χειμώνας”, είπα “Αλκη, εδώ θα σκίσεις”. Κατ’ αρχάς έπαιζα με τρεις γυναίκες, αυτό είναι μεγάλο προσόν για έναν άνδρα ηθοποιό», σχολιάζει σχετικά με την περσινή παράσταση στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας από την οποία οι θεατές έφευγαν σε κατάσταση έντονης συναισθηματικής φόρτισης.