Φύλακας στο κράσπεδο

«Τα παιδιά είναι παιδιά» έλεγε ο Γιάννης Τσαρούχης. «Αλλιώς θα τα λέγαμε ανθρωπάκια». Κανένας πολιτισμός, ούτε πρωτόγονος, ούτε αρχαίος, ούτε νέος, ούτε ανατολικός, ούτε δυτικός, ούτε τίποτα. Ποτέ και κανένας δεν μπόρεσε να προστατεύσει το παιδί. Να το συμπεριλάβει με ρόλο αυτόνομο κι όχι σαν ένα ημιτελές ον χωρίς φιλοσοφική υπόσταση. Ελπίζω να μην ξαναχρειαστεί να το πούμε αυτό. Θα το ξαναπούμε όμως γιατί είναι τουλάχιστον αφελές να νομίζουμε ότι τέτοια πράγματα συμβαίνουν σπανίως. Γνωρίζουμε πολύ λιγότερα απ΄ όσα στ΄ αλήθεια γίνονται και από μια άποψη, ευτυχώς. Αλλιώς, η κοινωνία, με τα εξιδανικευτικά υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένη, δεν θα μπορούσε να σταθεί στα πόδια της. Θα κατέρρεε. Σ΄ αυτό ακριβώς το κρίσιμο σημείο βρισκόμαστε τις τελευταίες μέρες και θα παραμείνουμε, μου φαίνεται, έως ότου κάτι άλλο αποσπάσει την προσοχή μας. Μερικά πράγματα είναι όντως θέμα απλής προσοχής. Αν η πολυμορφική μητέρα (τροφός και φόνισσα μαζί), αν ο μεγάλος πίθηκος (πατέρας και τιμωρός μαζί), δεν κάνουν λίγο στην μπάντα ώστε να βλέπουμε κι εμείς οι υπόλοιποι το έργο, τότε ο Αβραάμ θα μπήξει το μαχαίρι στο τρυφερό λαιμουδάκι του Ισαάκ κι η υπέρλαμπρη Μήδεια θα ξαναφτιάξει τη Θέωσή της κομματιάζοντας τα τέκνα της.