Η μεγάλη επιστροφή

Εκείνο το βράδυ δεν έκλεισε μάτι. Το έβγαλε στο πόδι, πότε να κάθεται, πότε να σηκώνεται όρθιος και να βηματίζει ξεφυσώντας πάνω-κάτω στο σπίτι (που ευτυχώς είναι μεγάλο). Αν κάπνιζε, θα ρούφαγε το πακέτο ολόκληρο. Το μόνο που μπορούσε να κάνει για να εκτονώνει τον θυμό του που έβραζε ήταν να σφίγγει τα ποντίκια του μπροστά στον καθρέφτη ή να τραβάει για πλάκα καμιά πενηνταριά push-ups. Καμιά φορά, όταν ένιωθε ότι δεν θα αντέξει άλλο και θα ουρλιάξει, ξέδινε κάνοντας μερικές χορευτικές φιγούρες ντίσκο, από τις δύσκολες. Πάντα  μπροστά στον καθρέφτη, τον πιο στενό και αφοσιωμένο σύμβουλό του. Περισσότερο και από τον θυμό, όμως, αισθανόταν την πίεση της ευθύνης. Εγώ τι κάνω μπροστά σε όλα αυτά; Εγώ, που μπορώ να τους σώσω, τι κάνω; Ωσπου ήρθε το πρωί και μέσα του είχε λάβει την τρομερή απόφαση. Αφού οι Ιταλοί δεν μπορούν να σώσουν τον εαυτό τους, θα τους σώσει εκείνος. Ανοιξε λοιπόν το ντουλάπι, έβγαλε τη στολή του σούπερ ήρωα, που σώζει την Ευρώπη. Επτά χρόνια είχε να τη φορέσει, αλλά του κάνει ακόμη, σαν να ήταν χθες το 2015. Σιδέρωμα δεν χρειαζόταν, είναι από Lycra, εφαρμοστή, δεν τσακίζει. Τη φόρεσε αργά, με επίγνωση της τρομερής σημασίας της πράξης του και του αμετάκλητου χαρακτήρα της, και ο Super Baroufas επέστρεψε στους αιθέρες της Ευρώπης για να τη σώσει!