Oταν ήλθα στην Αθήνα τον Σεπτέμβρη του 1962 κόντευα εννιά χρονών. Από τ’ Απεράθου της Νάξου πήρα με ευλάβεια στις αποσκευές μου όλα εκείνα που θα μου φαίνονταν χρήσιμα αργότερα: τις παιδικές μου αναμνήσεις, τις εικόνες του χωριού μου, τις μυρωδιές και τα χρώματα της φύσης, τον επίμονο βοριά που σάρωνε όλο το νησί, το ανυπόκριτο μπλε του πεντακάθαρου ουρανού, πράγματα που βέβαια είχαν καθιζάνει πλέον μέσα μου και έγιναν το τονωτικό που χρειαζόμουν να με κρατήσει στην περιπέτεια της εσωτερικής μετανάστευσης. Για καλή μου τύχη τους πρώτους μήνες μείναμε στην πλατεία Καπνικαρέας, σε μια θεία μου, σε μια αυλή-κοινόβιο που έμεναν άλλες δέκα οικογένειες, κι έτσι προσαρμόστηκα πιο εύκολα στο βουητό της πόλης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή