Η Ακαδημία Αθηνών, την περασμένη εβδομάδα, εισήγαγε μεν στις τάξεις της τον τέως πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, δεν κατάφερε όμως να αποφασίσει ποιος θα κέρδιζε την έδρα της ποιήσεως. Αναμετρήθηκαν κυρίως τρεις προσωπικότητες που διακονούν την τέχνη της ποιήσεως, ο Τίτος Πατρίκιος, ο Νάσος Βαγενάς και ο Μιχάλης Γκανάς, αλλά κανένας δεν συγκέντρωσε τον απαιτούμενο αριθμό ψήφων, με αποτέλεσμα η διαδικασία στην περίπτωσή τους να κηρυχτεί άγονη. Λέγεται ότι ο τέως πρόεδρος, ως ακαδημαϊκός, ήδη κινείται υπέρ υποψηφιοτήτων επίδοξων Αθανάτων. Μολονότι είναι εύλογο να ενδιαφέρεται για τις επιστημονικές και όχι για τις καλλιτεχνικές έδρες, θα μπορούσε να κάνει μια εξαίρεση στον τομέα της ποιήσεως. Τα χρόνια της προεδρίας, είναι βέβαιο ότι γνώρισε και εκτίμησε το ποιητικό τάλαντο του διατελέσαντος υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά. Στην επόμενη προκήρυξη της έδρας της ποιήσεως, θα μπορούσε ο Νίκος Κοτζιάς να είναι ο εκλεκτός. Στο παρελθόν έχω παρουσιάσει την ποίησή του, ας θυμηθούμε σήμερα ένα δείγμα γραφής, που συνδυάζει έρωτα και επανάσταση:

«Οι εργάτες του Τσε στα / ζαχαροκάλαμα της Αβάνας / Το πλάνο τους να γλυκάνουν θέλανε / Και εγώ χωμένος / Βαθιά μέσα σου / Ζάχαρη που λειώνει έγινα». Παραμερίστε να περάσει ο ποιητής.