Στο αστυνομικό δράμα του Τζον Πρίσλεϊ «Ο επιθεωρητής έρχεται», η οικογενειακή γιορτή σε ένα πλουσιόσπιτο διακόπτεται από την έλευση του αστυνομικού επιθεωρητή που ερευνά την αυτοκτονία μίας νέας γυναίκας. Η συνέχεια, παλιά, καλή, δοκιμασμένη συνταγή πλοκής. Ολα τα μέλη της οικογένειας κρύβουν ένοχα μυστικά που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τους συνδέουν με το έγκλημα. Αυτά, βέβαια, συμβαίνουν στην ταινία. Στη σύγχρονη πραγματικότητα ο «επιθεωρητής» – ή μάλλον οι «επιθεωρητές» – δεν κάνει καμία ανάκριση. Από την αρχή ξέρουν τον «ένοχο», στερώντας από τον «θεατή» τη συγκίνηση του σασπένς (εξάλλου ποιος μας λέει ότι το σασπένς δεν είναι μια κατασκευή της αστικής προπαγάνδας για να αποπροσανατολίσει και να αποκοιμίσει τον κόσμο;). Στη σύγχρονη ειδησεογραφία οι «επιθεωρητές» δεν απαγγέλλουν καν κατηγορίες ούτε ανακοινώνουν ποινές. Απλώς, τις εκτελούν. Γιατί; Διότι μπορούν. Και διότι ξέρουν όλες τις βλάβες της μηχανής του κόσμου μας. Οτι δεν δουλεύουν καλά τα αμπραγιάζ, ότι μαγκώνουν τα φρένα, ότι ρετάρει η μίζα. Και, κυρίως, ξέρουν πώς να τις επιδιορθώσουν. Κι εδώ δεν χωράει δεύτερη γνώμη. Μία είναι η σωστή και την κατέχουν μόνο αυτοί. Καλωσήρθατε στην εκτροπή της πολιτικής ορθότητας, στον «πολιτισμικό μονθεϊσμό» που όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει, όλα τα επιδιορθώνει. Εξού και το… παρατσούκλι «κοσμοδιορθωτισμός».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή