Oλη η ομορφιά και η αιματοχυσία

Εάν καιγόταν το Λούβρο κι έπρεπε να διαλέξεις, θα έσωζες μια γάτα ή την «Τζοκόντα»; Σε αυτό το αρχετυπικό ερώτημα που αποτυπώνει ένα διαχρονικό ηθικό δίλημμα – «τι έχει μεγαλύτερη σημασία: η ζωή ή η τέχνη;» – επιχείρησαν προ ημερών να απαντήσουν δυο νεαροί οικολόγοι ακτιβιστές με τον χειρότερο δυνατό τρόπο: άδειασαν μια κονσέρβα με ντοματόσουπα πάνω στα «Ηλιοτρόπια» (1888) του Βίνσεντ Βαν Γκογκ. Το αποκρουστικό περιστατικό έλαβε χώρα στη National Gallery του Λονδίνου και θορυβημένη η διεύθυνσή της έσπευσε να διευκρινίσει ότι ο πίνακας δεν έπαθε απολύτως τίποτε διότι προστατευόταν από τζάμι. Εάν όμως ο πίνακας έμεινε άθικτος, δεν συνέβη το ίδιο και με την «κακή φήμη» των απανταχού ακτιβιστών: ένα μάτσο αργόσχολα καλόπαιδα που δεν διστάζουν να προχωρήσουν ακόμη και σε εγκλήματα κατά της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς προκειμένου να μεταδώσουν ένα όχι και τόσο πρωτότυπο μήνυμα. Εάν δεδηλωμένη πρόθεση των συγκεκριμένων ακτιβιστών ήταν να εστιάσουν την προσοχή μας στην επιδείνωση της αμετάκλητης κλιματικής αλλαγής με τη χρήση του πετρελαίου και των παραγώγων του, μπορούμε να τους διαβεβαιώσουμε ότι σημείωσαν ανάλογη επιτυχία μ’ εκείνη που θα σημείωνε η Τζέιν Μάνσφιλντ διαφημίζοντας τις χάρες του μοναστικού βίου.