Την τελευταία δεκαετία, η διεθνής πολιτική διαμορφώθηκε σε μεγάλο βαθμό από φαινομενικά ισχυρά κράτη, οι ηγέτες των οποίων δεν περιορίζονται από τον νόμο ή ένα συνταγματικό σύστημα ελέγχων και ισορροπιών. Ρωσία και Κίνα επιμένουν αμφότερες ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία βρίσκεται σε μακροχρόνια παρακμή και πως το δικό τους είδος στιβαρής απολυταρχικής κυβέρνησης μπορεί να λειτουργεί αποφασιστικά και να φέρνει αποτελέσματα, ενώ οι δημοκρατικοί τους αντίπαλοι συζητούν, διστάζουν και τελικά δεν κατορθώνουν να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους. Οι δύο αυτές χώρες ήταν η εμπροσθοφυλακή ενός ευρύτερου απολυταρχικού κύματος που ανέστρεψε τα δημοκρατικά κέρδη ανά την υφήλιο, από τη Μιανμάρ μέχρι την Τυνησία και από την Ουγγαρία μέχρι το Ελ Σαλβαδόρ. Την τελευταία χρονιά, ωστόσο, έχει καταστεί προφανές πως υπάρχουν κρίσιμες αδυναμίες στον πυρήνα αυτών των ισχυρών κρατών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή