Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια, άντε είκοσι δηλαδή, πώς αντιμετώπιζε την τηλεόραση η νέα γενιά των θεατρικών ηθοποιών που είχε αρχίσει, τότε, να συγκροτείται. Μετά βδελυγμίας τουλάχιστον. Οι διαχωριστικές γραμμές ήταν βαθιά χαραγμένες και τα «τείχη» ψηλά με σύρματα αγκαθωτά και ηλεκτροφόρα. Οι «νόμοι» καλλιτεχνικής δεοντολογίας που ίσχυαν στο Θέατρο Τέχνης επί Καρόλου Κουν και οι οποίοι απαγόρευαν στους φοιτητές της σχολής και στους ηθοποιούς του θιάσου να συμμετέχουν σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές ήταν ένα είδος εθιμικού δικαίου για τις μικρές ή μεγάλες σκηνές αυτού που λέγαμε «καλό θέατρο».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή