Καταναλωτές φρίκης

Προχθές μπήκα στη διαδικασία να σβήσω από το μαγνητόφωνο του κινητού κάποιες παλιότερες συνεντεύξεις. Τυχαία πάτησα ένα κουμπί, τυχαία άκουσα ένα μικρό απόσπασμα από τη συνομιλία μου, στις αρχές του περασμένου Μαρτίου, με έναν πολύ γνωστό ηθοποιό και σκηνοθέτη. Μιλούσαμε για το έγκλημα στην Ανδραβίδα. Κάτι που φαίνεται ότι μονοπωλούσε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης εκείνες τις ημέρες. Ποια ήταν αυτή η υπόθεση που μας είχε σοκάρει τόσο πολύ; Τόσο πολύ δηλαδή που την ξέχασα μέσα σε εφτά μήνες; Και όχι μόνο εγώ. Εκανα ένα άτυπο γκάλοπ μεταξύ γνωστών, επικοινώνησα και με τον ηθοποιό με τον οποίον συνομιλούσα. Στην καλύτερη περίπτωση, κάποιος να θυμόταν ότι μία φρίκη είχε συμβεί στην Ανδραβίδα. Χρειάστηκε να γκουγκλάρω. Ναι μωρέ. Εκείνη η φρίκη με τον 60χρονο που, για κάποια καθυστερούμενα ενοίκια, δολοφόνησε εν ψυχρώ ένα ζευγάρι και τα δύο παιδιά τους ηλικίας δυόμισι και ενάμισι έτους. Το έγκλημα ανακάλυψε ο μεγαλύτερος, δωδεκάχρονος γιος της οικογένειας που, από μία συγκυρία του τυχαίου, είχε καθυστερήσει εκείνο το βράδυ να γυρίσει στο σπίτι του.