«Δεν υπάρχει έγκλημα, απάτη, κόλπο, κομπίνα και αμαρτία που να µην επιβιώνει µε τη μυστικότητα» ισχυριζόταν ο Πούλιτζερ όταν καλούσε τους δημοσιογράφους να τα βγάλουν όλα στο φως, ώστε «αργά ή γρήγορα η κοινή γνώμη να τα εξαλείψει». Η μιντιακή διαχείριση της υπόθεσης του Κολωνού – όπως και πολλών άλλων πριν από αυτή – τον διαψεύδει όμως. Τα ατελείωτα λεπτά τηλεοπτικού χρόνου που αφιερώνονται σε ευαίσθητες λεπτομέρειες του ανακριτικού υλικού δεν εξαφανίζουν ό,τι θα έπρεπε να αφανιστεί. Εχουν ανάποδο αποτέλεσμα. Οι εκπομπές που τις προσφέρουν οδηγούν τελικά το κοινό τους στην εξοικείωση με ανατριχιαστικές πληροφορίες. Το κάνουν να νομίζει πως παρακολουθεί αστυνομικό θρίλερ σε κάποια πλατφόρμα, όχι μια αληθινή ιστορία. Κι έτσι το ωθούν στην απραξία, στην αναμονή της κατανάλωσης του επόμενου δράματος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή