Απελπισμένη χαρά

Η μόνη δυνατή και διατηρήσιμη πολιτική έννοια που έχει απομείνει είναι η δυσαρέσκεια. Ούτε η σταθερότητα, ούτε η ελπιδοφόρα ανατροπή, ούτε ο ορθολογισμός – το μετριοπαθές ζύγισμα των πραγμάτων. Ούτε η πρόβλεψη, το προσωπικό κουμάντο, η οικογενειακή μέριμνα, η αποταμίευση, ούτε η ξέφρενη ζωή, ούτε οι μεγαλειώδεις φαντασιώσεις. Εχουν συντριβεί όλα κάτω από πολιτικά κύματα που έσπασαν. Το καθένα στον δικό του μόλο. Η πολιτική συγκροτείται πάνω σε ένα εννοιολογικό κενό, περισσότερο στη διάψευση πάρα στη θέση. Υπάρχουν μικρές, φαινομενικά παρήγορες, θνησιγενείς όμως, εξαιρέσεις. Γρήγορα και ορμητικά, η πολιτική παραγωγή υποκαθίσταται από το χειρότερο όλων, που είναι ο αρνητισμός. Ο ολικός αρνητισμός του απογοητευμένου. Μικρές διέξοδοι, μικρά καπηλειά, παλιομεζέδες και παλιοποτά σε μια αγωνιώδη ψυχαγωγική ασημαντότητα, που πρέπει να αναλάβει τον ρόλο της διεξόδου. Που απλώς είναι έξοδος, όχι από το σπίτι (όπως στο ψυχαγωγικό τυπικό) αλλά από τη διανοητική, ψυχική ζωτικότητα. Σε αυτό το διαμορφωμένο πεδίο, τα πολλά τελευταία χρόνια, γίνονται οι μετρήσεις της κοινής γνώμης. Ενας διαμοιρασμός ποσοστών, ενώ πρόκειται απλώς για (περιστασιακή) ταξινόμηση ενός αξιακού χάους.