Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά μια έκδοση διηγημάτων του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη σε μετάφραση. Εγινε ο κακός χαμός. Πώς είναι δυνατόν να μη γίνεται κατανοητή η απλή καθαρεύουσά του από νεότερους αναγνώστες και να πρέπει να τους προσφέρεται σε μετάφραση, όπως συμβαίνει με τα ομηρικά έπη ή με τον Θουκυδίδη;

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή